جاده ابریشم مجموعه ای از مسیرهای تجاری باستانی بود که چین و اروپا را به هم مرتبط می کرده است. جاده ابریشم از سال ۱۰۰ قبل از میلاد تا ۱۵۰۰ بعد از میلاد رونق داشت. این مسیر تجاری که از کوهستان ها و بیابان های آسیای مرکزی در شرق چین شروع شده و با عبور از خاورمیانه به دریای مدیترانه می رسید حدود ۸۰۵۰ کیلومتر داشت. به دلیل حجم زیاد ابریشم چینی که در این جاده حمل می شده است آن را جاده ابریشم نامیدند.

شهرهایی که در طول جاده ابریشم قرار داشتند علاوه بر کالا و غذا، آب و محل استراحت را برای تجار فراهم می کرد. از میان این شهرها، ختن (هوتان امروزی در چین) به خاطر پشم سفید و ناحیه فغانه در ازبکستان امروزی به خاطر داشتن اسب های نیرومند مشهور بودند. کاروان های شترها بیش تر کالاها را در طول مناطق خشک و خشن جاده ابریشم حمل می کردند. در سال ۸۰۰ بعد از میلاد به دلیل انتخاب مسیرهای دریایی امن تر از سوی تجار، حمل و نقل کالا از این مسیر کاهش یافت. آخرین دوره ای که از این جاده استفاده اساسی می شد سده های ۱۳ و ۱۴ بود، زمانی که مغول ها بر چین و آسیای میانه حکمرانی می کردند.